Saturday, July 30, 2011

Tasik

Di tasik. Taman tasik perdana. Seorang. Sedang makan dengan rakusnya Mcdonald yang aku take away tadi. Ditemani computer, camera, dan handphone. Sekeliling kedengaran bunyi air pancut yang sayup, burung berbunyi, suara orang kadang kadang berjalan disitu. Aku duduk di sebuah meja yang agak terpencil. Kadang kadang tenampak pasangan dan keluarga berjalan jalan. Bermanja manja. Hiraukan. Aku cuba menenangkan diri. Seronok jugak layan diri macamni. Lagipun makanan tadi sudah menghappykan aku.

Aku blank tak tahu nak buat apa, ambil mood sebelum nak shoot. Tetiba aku kecewa bila tengok camera. Bateri takde. Ok. Tinggal computer untuk teman aku sekarang. Sh**. Kesian betul. Seorang. Bateri camera takde. Nak buat apa?

Berbekal bateri ala ala shoot la apa yg dapat. 

Jalan jalan naik shuttel. Ambil angin.



Dan sekarang lepak di oldtown. Yup. Seorang.



Friday, July 22, 2011

Aku.

Aku ada impian. Aku teruja untuk capai impian tu. Aku gilakan fotografi. Mungkin aku akan gilakan kerja aku nanti. Sebab aku akan apa saja untuk impian aku. Aku tak sabar.
Aku perlukan semangat. Aku perlukan pendorong untuk buat aku tak putus asa bila ada halangan. Aku harap orang disekeliling aku dorong aku. Supaya aku akan berjaya. Aku terfikir kalau aku betul betul sekarang tengah sendirian, jika aku akan capai impian tu. Mungkin aku takde kat sini, belajar dan semakin hampir dengan impian aku. Mungkin aku yang tak nampak pendorong tu. Buta. Manusia bila depan mata tak nampak. Bila takde baru sedar. MACAM AKU. Family dan kawan kawan dorong aku. Tapi aku tak sedar. Macam aku cakap tadi. Bila depan depan memang susah nak nampak. Aku nak baiki diri aku jadi lebih baik. Aku taktahu macam mana. Bukan alasan cuma tak tahu.

Aku menangis. Aku sedih. Aku rasa aku betul sebab aku ada tanggapan aku. Itu apa yang aku rasa. Bukan kenyataan. Kenyataan mungkin membuatkan aku bersalah. Mungkin. Itu yang buat aku sedih. Aku muda, mentah dan tak matang. Tu yang buat aku rasa takde sapa ada untuk aku. Sebenarnya ada. Setiap orang ada. Aku boleh kawal perasaan aku tapi bila da terlampau simpan. Da tak terkawal jadinya. Bila fikir balik, aku salah. Aku tak kawal. Aku cuma nak buat apa yang aku rasa terbaik untuk diri aku. Orang tak faham sebab cara aku mungkin. Aku keliru.

Aku rasa aku nak jauh dari semua orang yang aku sayang. Sebab aku takut, aku takut aku akan hilang orang orang yang aku sayang dan membuat kan aku down. Keliru. Sebab aku pernah hilang orang yang aku sayang. Aku menyesal sebab tak buat yang terbaik dalam hidup dia. Tapi tetiba sekarang aku rasa aku nak jauh dari orang orang yang aku sayang. Aku tak reti buat pilihan.

Bercuti.

Sunday, July 3, 2011

Marah. Semua orang pun ada perasaan pun.

Marah tu boleh kawalkan. Jadi kawal la selagi boleh. Jangan menunjuk sangat marah tu. Orang lain pun ada perasaan. Aku faham kadang kadang da terbiasa dengan perangai macam tu. Tapi kan boleh diubah. Manusia perlukan perubahan. Aku cuba berubah. Masih mencuba. Aku tau aku tak sempurna. Kalau nak tegur aku buat salah, tegur je. Nak maki aku maki je. Tapi tengok kesalahan la kan. Asyik asyik maki hamun. Lama lama perasaan HATI KERING aku ni tersentuh jugak. KEJUJURAN tu penting untuk aku.

Aku sanggup untuk buat apa saja yang aku suka. Contoh macam hari ni. Aku habis shooting untuk dinner tambah makan, pukul 1pagi. Kalau aku tidur agak agak terjaga tak? Nak shooting untuk sekolah, kena ada sana sebelum 7.30pagi. Konklusinya, tak payah tidur. Ini semua tak mendatangkan duit. Keluar duit lagi ada tapi suka punya pasal. Assignment punya pasal. Bila lagi aku nak buat. Memang tak buat la nampak nya kalau tidur. Ini bukan seksa diri. Ini untuk kepuasaan diri.

Orang susah nak faham aku sebab kadang kadang aku pun tak faham diri sendiri. Aku memang suka buat apa saja yang aku suka. Aku mintak dorongan, kutukan pun ok jugak, untuk buat aku semakin maju dan semakin bersemangat.

Aku memang kuat merepek.

Dinner tu.