Saturday, March 26, 2011

Menyesal :)

Aku berhenti berharap. Kau pergi. Jauh. Jauh sangat. Kau pergi. Aku juga akan pergi. Semua orang akan pergi. Tapi kau telah pergi dulu dari aku. Aku sendirian tanpa kekuatan dan pemberi semangat. 

Menyesal? Ye. Aku menyesal. Tak jaga orang yang aku sayang sebaik mungkin. Sejak tu. Aku jaga orang yang aku sayang sebaik mungkin. Aku buat apa yang aku mampu. Aku takut, aku tak sempat buat yang terbaik. Aku jaga keluarga aku, aku jaga kawan kawan aku. Aku tau aku bukan bagus sangat nak jaga mereka. Tapi aku mencuba. Aku tak sedar. Aku akan kecewa bila hilang mereka. Aku akan kecewa jika dikhianat oleh kawan kawan aku. Mungkin. Aku tak mintak. Tapi tak mustahil kan. Aku tau sakit dia macam mana. Aku sanggup tanggung risiko tu. Supaya aku TAK MENYESAL lagi. Walaupun aku da pernah rasa perasaan sakit tu. Bukan sekali. Tapi banyak kali. 

Aku tak tau apa yang aku buat dan prinsip yang aku pegang ni adalah yang terbaik. Ada sesiapa yang boleh bagi pendapat dekat aku? Aku tak tau apa aku nak sebenarnya. 

Ye. Aku sangat rindu kan zaman tanpa masalah. Sekolah. Bermain. Tak payah fikir apa apa. Aku rasa aku makin jauh dengan semua orang. Jauh sangat. Sangat sangat. Walaupun hakikatnya semakin ramai kawan yang datang. Walaupun ada juga yang pergi. Aku masih rasa kosong. Kosong macam botol tanpa air.


Monday, March 7, 2011

Aku tak lupa kot. insyaalah. :)

Dua benda jadi serentak dalam satu malam. Aku serabut. Aku fikir sampai aku penat tapi aku tak temui jawapan nya.


Kau. Manusia yang pernah jadi antara seseorang yang teristimewa untuk aku. Kau, manusia yang pernah aku ceritakan semuanya. Manusia yang selalu menemani aku dahulu. Manusia yang sanggup berkorban untuk aku. Tapi aku, yang lupakan kau. Yang buat kau sakit hati dengan perbuatan aku. Masa tu, masing masing mungkin tak matang kan. Kini kita berhubung kembali, kerana kau masih nak berkawan dengan aku. Menurut kau, aku buat kau tenang. Aku memahami kau lebih dari orang lain. Kau cakap susah nak cari aku. Satu dalam sejuta. Tak mungkin itu yang kau cakap selepas apa yang aku da buat. Tapi aku mintak maaf sangat. Kita boleh kawan lagi kan? Tak mungkin serapat dulu. Maaf atas kata kata aku dalam mesej sebelum ni.
Bila kita belajar jadi matang, kita akan belajar jadi tenang dan akan memahami setiap apa yang jadi. Insyaallah. Kadang kadang kita sangka kita lemah bila takde siapa. Tapi bila kita sendiri, kita sebenarnya lebih kuat. Aku tahu. Kau kuat. Tak perlu aku. Maaf. Kejujuran memang menyakitkan.


Kau. Kita kenal takde la lama sangat kan. Tapi baru baru ni rapat. Rapat sangat. Pelik. Jangka masa yang kejap boleh buat kita serapat ni. Kau antara kawan yang betul betul kawan. Bukan kawan yang kawan sahaja. Terima kasih nak kawan dengan aku. Terima kasih sebab dengar masalah aku. Terima kasih sedap kan hati aku bila aku angin. Aku sayang kau. Macam aku sayang kawan kawan aku yang betul betul kawan. Sayang yang buat aku membebel bila kau buat silap. Sebab aku tak nak kawan aku dipandang rendah. Aku sayang kawan aku, yang buat aku nak berjaya sama sama dengan kawan kawan aku. Maksud aku, kawan yang betul betul kawan. Kalau aku sayang kawan aku. Insyaallah aku terdaya, aku buat apa sahaja. Aku da janji kat diri aku kan bila kau buat keputusan tu. Keputusan bagi aku benda yang bodoh sangat. MAAF. Kau dengar sendirikan janji tu bila kau buat keputusan tu. Sebab bagi aku. Kau kena fikir jugak parents kau. Tapi malam ni, kau buat aku da takleh tidur. Lagi serabut, entah la kenapa. Aku tak tau nak berpegang pada janji aku. Atau lupakan je. Sebab aku manusia yang berpegang pada janji. Aku tau. Aku pentingkan diri. Tapi entah la weh. Maaf lagi sekali. Kau berjaya nanti, jangan lupa aku ok? Aku sayang kau macam aku sayang kawan yang betul betul kawan.

Mereka tau mereka ni siapa.

Aku da tidur sebenarnya malam ni. Terus tak boleh tidur. Aku kan pernah cakap. Kalau aku fikir benda tu. Sampai aku penat pun aku akan fikir. Otak ni memang suka serabut. Aku suka fikir mendalam sangat. Pelik.

Ikutkan perasaan memang penuh nak taip bila tengah emo. :)

Huda. Akak rindu sangat. Huda pergi buat akak keras. Akak boleh hidup sendiri. Tak perlu asyik bergantung kat orang da. Lama da tak ziarah huda. Insyaallah akak tak lupakan adik akak sampai bila bila. Alfatihah. Harap kau tenang kat sana.

Friday, March 4, 2011

Gua nak semangat. *Ini entri untuk mengamuk kat diri sendiri.

Mana semangat? Cepat la datang. Lari laju sikit datang kat gua. Siapa nak bagi gua semangat. Ah benci. Gua ni lembik. Hidup sendiri pun boleh apa. Nak harap orang buat apa. Orang lain ada kerja lain. Nangis pun best jugak kalau da lama tak nangis. Eh lupa. Anis kan kuat. Mana boleh nangis. Rindu dia. Rindu sangat.! Dia selalu bagi gua semangat dulu. Imissyouhuda. Sangat.

Buat entri kena berGUA. Nanti gua emo, nangis. Kenapa gua lembik sangat ni. Jauh dari keluarga kot. Jauh dari kawan kawan gua. Ok. Chillex la anis. :)

AKUNAKMENANGISSEBENARNYANI. :)

gua comel kan. :P