Saturday, March 26, 2011

Menyesal :)

Aku berhenti berharap. Kau pergi. Jauh. Jauh sangat. Kau pergi. Aku juga akan pergi. Semua orang akan pergi. Tapi kau telah pergi dulu dari aku. Aku sendirian tanpa kekuatan dan pemberi semangat. 

Menyesal? Ye. Aku menyesal. Tak jaga orang yang aku sayang sebaik mungkin. Sejak tu. Aku jaga orang yang aku sayang sebaik mungkin. Aku buat apa yang aku mampu. Aku takut, aku tak sempat buat yang terbaik. Aku jaga keluarga aku, aku jaga kawan kawan aku. Aku tau aku bukan bagus sangat nak jaga mereka. Tapi aku mencuba. Aku tak sedar. Aku akan kecewa bila hilang mereka. Aku akan kecewa jika dikhianat oleh kawan kawan aku. Mungkin. Aku tak mintak. Tapi tak mustahil kan. Aku tau sakit dia macam mana. Aku sanggup tanggung risiko tu. Supaya aku TAK MENYESAL lagi. Walaupun aku da pernah rasa perasaan sakit tu. Bukan sekali. Tapi banyak kali. 

Aku tak tau apa yang aku buat dan prinsip yang aku pegang ni adalah yang terbaik. Ada sesiapa yang boleh bagi pendapat dekat aku? Aku tak tau apa aku nak sebenarnya. 

Ye. Aku sangat rindu kan zaman tanpa masalah. Sekolah. Bermain. Tak payah fikir apa apa. Aku rasa aku makin jauh dengan semua orang. Jauh sangat. Sangat sangat. Walaupun hakikatnya semakin ramai kawan yang datang. Walaupun ada juga yang pergi. Aku masih rasa kosong. Kosong macam botol tanpa air.


1 comment:

Anonymous said...

bagus la mcm tu. at least anis ni tahu menghargai org yg tersayang :) - hamba allah